Een ode aan Jezus en alle (on)gelovige Thomassen
door: Judith Kersloot
De afgelopen jaren heb ik mij meer verdiept in de verhalen van Jezus en heb ik hele mooie momenten met Hem beleefd. Wat ik machtig mooi vind aan Jezus is dat Hij zo goed laat zien wie God is. Een God die ervoor kiest om niet op afstand te blijven maar om dichtbij te komen. En om de cyclus van het leven volledig door te maken, zoals jij en ik; van wieg (uhh kribbe) tot graf. Inmiddels kan ik concluderen dat ik steeds meer vragen heb over God en het leven, maar dat ik te midden van die vragen wel steeds meer van Hem ga houden. In dit blog probeer ik dit uit te leggen en neem ik je mee in een van de verhalen die mijn geloofsleven op z’n kop heeft gezet.
Thomas. Je weet wel, die zogenaamde ‘ongelovige’ die niet kon geloven dat Jezus daadwerkelijk weer uit de dood was opgestaan. Die ene discipel die je vooral niet wilt zijn, am I right?! Maar wat ik in dit verhaal heb ontdekt maakt dat ik nu zeg; ik wil juíst Thomas zijn! Let’s dive in.
Een van de twaalf, Tomas (dat betekent ‘tweeling’), was er niet bij toen Jezus kwam. Toen de andere leerlingen hem vertelden: ‘Wij hebben de Heer gezien!’ zei hij: ‘Alleen als ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zij kan leggen, zal ik het geloven.’ Een week later waren de leerlingen weer bij elkaar en Tomas was er nu ook bij. Terwijl de deuren gesloten waren, kwam Jezus in hun midden staan. ‘Ik wens jullie vrede!’ zei hij, en daarna richtte hij zich tot Tomas: ‘Leg je vingers hier en kijk naar mijn handen, en leg je hand in mijn zij. Wees niet lager ongelovig, maar geloof’. Tomas antwoordde: ‘Mijn Heer, mijn God!’ Jezus zei tegen hem: ‘Omdat je me gezien hebt, geloof je. Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven.’
– Johannes 20:24 – 29
Thomas doet hier een statement: ‘alleen als … dan zal ik het geloven’. Twijfel is ten diepste niet een statement, maar een vraag waar vaak pijn mee gepaard gaat. Er zit een vraag achter Thomas z’n statement en diepe rouw over zijn vriend Jezus die op een gruwelijke wijze stierf. Dit is zijn vraag; is er werkelijk leven mogelijk uit deze dood?
Ik kan het Thomas niet kwalijk nemen dat hij twijfelde.
Dat Thomas vooral wordt neergezet als een ongelovige is niet terecht. Thomas geloofde in God. Hij geloofde dat Jezus kwam om de mensheid te herstellen. Hij geloofde dat Hij een Redder was en hij had menig wonder gezien. Hij heeft leven gezien te midden van (tekenen van) dood (denk maar aan Lazarus die weer tot leven kwam!). Maar nu heeft hij dé Redder zien sterven. Degene die leven kwam brengen werd juist neergeslagen door de dood! Ik kan het hem niet kwalijk nemen dat hij twijfelde. Niemand had gedacht dat Jezus de wereld ging redden door zelf dood te gaan en weer op te staan! Ook al had Jezus het hen verteld, niemand wist waar Hij het over had. Totaal niet gek dat hij het niet kon geloven, tenzij ‘ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zij kan leggen, zal ik het geloven’.
Jezus’ reactie op Thomas is wonderschoon.
Het maakt dat ik een Thomas wil zijn.
Hoe Jezus vervolgens reageert op de diepe vraag en pijn van Thomas is wonderschoon en heeft mij meerdere keren tot tranen geroerd. Zijn reactie maakt dat ik een Thomas wil zijn. ‘Terwijl de deuren gesloten waren, kwam Jezus in hun midden staan. ‘Ik wens jullie vrede!’ zei hij, en daarna richtte hij zich tot Tomas: ‘Leg je vingers hier en kijk naar mijn handen, en leg je hand in mijn zij. Wees niet langer ongelovig, maar geloof.’
Jezus gaat precíes in op datgene wat Thomas zo ontzettend nodig had. En deze ontmoeting tussen Thomas en Jezus is een en al intimiteit. Het aanraken van iemand z’n littekens is zoiets kwetsbaars en dat is precies waar Jezus Thomas toe uitnodigt. Jezus wilde Thomas zo dichtbij hebben zodat hij Zijn hartslag kon voelen, om te laten zien dat er leven mogelijk is, door Zijn opstanding, te midden van een wereld waar zoveel dood is.
Jezus wilde laten zien dat er leven mogelijk was,
door Zijn opstanding.
Ik wil een Thomas zijn die z’n vragen kenbaar maakt in de omgeving van z’n vrienden, zijn rouw en pijn erkent. Zodat ik vervolgens mijzelf in dit bijbelverhaal kan plaatsen en heel dichtbij Jezus kan komen om Z’n wonden te zien en te voelen. Opdat ik kan geloven dat er leven mogelijk is, zelfs na zo’n verschrikkelijke dood. Dat geeft mij hoop. Dat de pijn in Thomas zijn twijfel en de genade in Jezus’ antwoord daarop samen kunnen komen is een van de redenen dat ik Jezus wil volgen.
Durf jij net als Thomas kenbaar te maken wat je nodig hebt van Jezus in je twijfels? If so, go for it!
