door: Annemiek Groeneweg

Mijn agenda is vaak gevuld met dingen als ‘Koffie met [naam van een leuk mens]’ of ‘Theetje doen in [favoriete surrogaathuiskamer]’ en mijn lievelingsbezigheid op vrije dagen is neerstrijken in een fijn koffietentje in de buurt, met een goed boek als gezelschap. Als Jezus nu zou leven, zou hij denk ik ook regelmatig in koffietentjes te vinden zijn. Ik zie Hem al zitten, terwijl hij glimlachend Zijn Vaders creaties observeert, te genieten van een flat white.

Hij zou de tijd nemen voor een gesprek met de bejaarde mevrouw die er elke dag alleen komt en ze zouden een taartje delen. Hij zou een potje Monopoly spelen met het groepje vrienden dat hun zaterdagmiddag er besteedt en nogal opzichtig valsspelen – waar ze vervolgens veel te hard om lachen met elkaar. Hij zou er een hele dag met zichzelf doorbrengen, terwijl Hij leest in Zijn lievelingsboek, waarvan Hij af en toe opkijkt om al die mooie mensen in het koffietentje te bewonderen. Hij zou de rekening betalen voor iedereen die er zit, als een fijne verrassing op een druilerige dinsdagmiddag. Hij zou, steeds als Hij er komt, een kop uitgestelde koffie* bestellen voor wie zich dat rustmoment, die adempauze, de welkome warmte niet kan veroorloven.

Als ik dit zo voor me zie, lijkt het me heel leuk en niet zo ingewikkeld om te zijn als Jezus. Lekker koffieleuten en taart eten met oude dametjes, spelletjes doen met leuke mensen die je opnemen in de groep, of betalen voor die twee anderen die op dinsdagmiddag de regen hebben getrotseerd om buiten de deur koffie te gaan drinken. En stille tijd houden in een koffietentje: why not? Op Jezus lijken – dat moet wel lukken op deze manier.

Tot ik het volgende besefte: hoe gemakkelijk is het om een (uitgesteld) kopje koffie te kopen voor iemand, als je het toch niet samen op hoeft te drinken? En is het niet erg makkelijk om een gesprekje aan te knopen met iemand die je van gezicht allang kent en die je altijd begroet en vriendelijk naar je glimlacht. Zou ik het durven om naast een wildvreemde te zitten en daar mijn kop koffie en verhaal mee te delen? Zou ik, zouden we een spelletje doen met iemand die er niet zo fris uitziet? Zouden we de rekening betalen voor iemand die simpelweg niet zo in ons straatje past, of iemand die ons veel pijn heeft gedaan? Dan wordt het een stuk minder gezellig.

In Lukas 6 spiegelt Jezus ons voor hoe het in de ideale wereld zou gaan – en drukte mij weer even met mijn neus op de feiten:  

Als we zoals Jezus willen zijn is dat soms leuk: je mag de wereld vullen met lichtpuntjes en kunt zoveel betekenen voor je omgeving – ook voor mensen die je niet kent. Maar soms is leven als Jezus niet zo gemakkelijk – het is een kwestie van tough love. Blijven liefhebben, ook als de ander dat niet teruggeeft. Juíst als de ander dat niet teruggeeft. Ik geloof er echt in dat we de tijd mogen nemen om een koffie te delen met Jezus. Om aan Hem te vragen wie we mogen bemoedigen, met wie je een taartje mag delen, of wie er zit te wachten op gezelschap voor een spelletje of fijne boswandeling. 

Wees niet bang als dat iemand is die je niet kent, of iemand die er niet zo vrolijk uitziet op dat moment. Grijp Jezus bij de hand en neem Hem mee naar die persoon, om vervolgens te doen wat Hij zou doen: zonder verwachtingen alle aandacht en tijd nemen voor de ander, de ander zien, en genieten van een ongedwongen samenzijn.

Ik ben benieuwd met wie jij binnenkort een fijne kop koffie (of thee!) zult delen!

* In sommige horecagelegenheden in Nederland kun je uitgestelde koffie bestellen. Dat werkt zo: je bestelt naast jouw favoriete item een extra kop koffie. Die krijg je niet zelf, maar die is bedoeld voor iemand die het zelf niet kan betalen. Je weet dus vooraf niet precies voor wie je bestelt.