door: Lucas Geerts

Kwart voor twee ’s nachts. Opstaan, ontbijten, naar Den Haag reizen en een kerkdienst houden. Een normale dag in het leven van Lucas? Zeker niet! Een tijdje terug was het echter wel wat ik deed. Samen met een groep vrienden van mijn christelijke studentenvereniging hebben we de dienst voortgezet die al een maand of twee onafgebroken wordt gehouden.

Ik dacht er voor het eerst over na toen ik erover las op het forum van mijn studentenvereniging. De stelling van de week was: “Het kerkasiel voor de familie Tamrazyan is een goede actie.” Met als achterliggende vraag: Is dit wel een geschikte manier om je geloof te uiten?

Voor ik op ‘ja’ of ‘nee’ klikte, zocht ik even op wat de situatie van die familie nu precies was. Ze zijn al ruim acht jaar in Nederland, vertelde Google me. De vader was politiek actief in Armenië en ze voelden zich er niet meer veilig, daarom kwamen ze in 2010 naar Nederland. Ze mochten blijven van de rechter, maar de staat ging tegen de uitspraak in beroep. Zonder succes. Vervolgens ging de staat in hoger beroep. Daar kreeg ze uiteindelijk gelijk: Armenië werd als veilig beschouwd en de familie moest vertrekken. Maar ondertussen woonden ze wel al acht jaar in Nederland en hebben de drie kinderen hun hele tienertijd hier meegemaakt.

Dat maakte iets los in me. Dat we niet iedereen in Nederland binnenlaten, à la, maar dat je mensen eerst 8 jaar hoop geeft om te blijven en ze dan alsnog uitzet, dat moet niet kunnen. In de tussentijd zijn die mensen helemaal gewend aan Nederland, de kinderen hier opgegroeid, gaan studeren…

Tegelijkertijd vond ik het idee van die dienst ook vet. Die kerk in Den Haag is een plek van voortdurende aanbidding en gebed. Ik vind het sowieso al tof om in één of andere gebedsruimte te komen en even te bidden op een plek die daar speciaal voor bedoeld is. En in eeuwenoude kloosters word ik ook altijd stil van het besef dat daar honderden jaren geleden ook al mensen rondliepen die dezelfde God aanbaden als ik nu.

Vanachter mijn laptop schreef ik daarom impulsief: ‘wie gaat er mee?’, waarna het balletje ging rollen. En toen was het dus 3:00 uur ’s nachts en stonden we op de stoep van de Bethelkerk. Een beetje spannend vonden we het wel, maar alles verliep soepel. Verschillende mensen hadden iets voorbereid en zo werd het een fijne tijd van Bijbellezen, zingen, bidden en luisteren. Zelfs zonder dat we in slaap vielen. Drie uur later gaf ik het stokje door aan een andere voorganger.

Ondertussen is het Kerst geweest en is het nieuwe jaar begonnen. De familie Tamrazyan zit nog steeds in de kerk en de staatssecretaris is vooralsnog niet van plan om in te grijpen. Misschien dat de Tweede Kamer toch nog voor een ruimer kinderpardon gaat zorgen. Ondertussen zit die familie daar maar in die kerk: een nieuwe tijd lijkt voor hun nog niet aan te breken. Heeft het wat uitgemaakt, of zal zo blijken dat we hun verblijf in Nederland alleen maar met twee extra maanden hebben gerekt?

Recht doen en God aanbidden, het zijn twee van de belangrijkste dingen waar we door de hele Bijbel heen toe opgeroepen worden. Dit was op dat moment onze manier om daaraan gehoorzaam te zijn. Recht doen, omdat het huidige asielstelsel onmenselijk en onrechtvaardig is. God aanbidden, omdat we tijdens die dienst helemaal niet zozeer met die familie Tamrazyan bezig waren, maar gewoon God zochten. Dit was daarom zeker goed en waardevol om te doen. Mocht er dus weer eens iets langs komen waar ik enthousiast van word en denk: dit is goed, dan doe ik het weer. Volgens mij brengt God allemaal mooie kansen op ons pad om goed te doen. Ik houd mijn ogen ervoor open. Jij ook?