Austin & Joscelyn French | door: Emmie Overbeek

Spirit speak, when I don’t have words to say

‘Lees je bijbel, bid elke dag’. Als iemand dat tegen me zegt, speelt er automatisch een melodietje af in m’n hoofd. Eentje inclusief gebaren, je kent het wel. Het is in de kerk dan ook niet alleen een zin uit een kinderliedje, maar een zin waar veel waarde aan wordt gehecht. Lees jij je bijbel en bid je elke dag? Als ik eerlijk naar mezelf kijk, dan vind ik dat vaak maar knap lastig.

Lezen gaat me (meestal) wel goed af, hoewel écht begrijpen een tweede is. Bidden vind ik veel ingewikkelder. Want wat zeg je dan eigenlijk & waar praat je over? Wat als ik boos, teleurgesteld of verdrietig ben? Wat als ik het liefst onder de dekens kruip en hoop dat de nieuwe dag beter wordt?

Spirit speak. Twee woorden die voor mij de afgelopen tijd meer betekenis hadden dan ‘bidden & bijbellezen’ zelf. En geloof me, er kwam heus niet ineens een stem uit de hemel toen ik deze woorden uitsprak en meezong. Maar in plaats van briefjes uit de hemel, ervoer ik vaker rust over vragen die ik had of heb. In plaats van twijfel als het me (weer) niet gelukt was om m’n gebed uit te spreken, merkte ik dat ik ook gewoon bij Hem kon zijn.

God sprak door de zon die eindelijk wél doorbrak, door dat ene gesprek wat ik niet verwacht had & door de glimlach van de vrouw die mij voorliet in de supermarkt op een hele drukke dag. En Hij deed dat zelfs als ik minder had gelezen dan ik wilde en in m’n gebed niet verder was gekomen dan een paar woorden.

Er zijn nog genoeg dagen dat ik geen oog heb voor de zon, niet luister naar wat een ander te zeggen heeft of het gebaar in de supermarkt helemaal niet zie. Maar als ik nu onder die dekens kruip en hoop op een nieuwe dag die beter wordt, leg ik mijn christelijke verwachtingen aan de kant en zeg ik: