Amanda Cook | door: Annemiek Groeneweg

Het was november. Het was nat. Het waaide. Het was koud. Ik was op Terschelling. Alleen. Ik fietste en wandelde als een volleerd 65-plusser over het eiland in mijn ANWB-jas, op zoek naar rust en inspiratie. Ontmoette nieuwe mensen, zette heel wat boompjes met hen op over de psychologie van alleen op vakantie zijn.

Af en toe schoot dan opeens door me heen: oja, ik ben natuurlijk nooit écht alleen.
Het echte besef daarvan kwam op een van de laatste dagen. Met een tegenwind van kracht miljoenmiljard was ik naar het strand gefietst. Daar was ik de hele week nog niet geweest.

Terwijl ik mijn fiets parkeerde tegen een hekje, besloot ik het nummer Pieces aan te zetten. Ik liep het duin op en opeens was het daar: die oneindige, woeste zee en de meeuwen erboven, die zichzelf lieten zweven op de wind. Overweldigend mooi. Groots en meeslepend. Alsof het er alleen voor mij was.

De tekst kwam keihard binnen. We zijn als mensen vaak zo geneigd om verstoppertje te spelen. Om niet het achterste van onze tong of verste hoekje van ons hart te laten zien aan elkaar. Ik ben daar zelf in ieder geval behoorlijk goed in. En dan keert God alles om. Geen grenzen aan Zijn liefde, niets van Zijn hart dat Hij niet wil delen met ons. Zó wil ik leven – vol in het licht, haren in de wind.